اِلِکتروپوزیتیویتِه چیست ؟

به توانایی یک عنصر در از دست دادن الکترون ها الکتروپوزیتیویته گفته می شود، بنابراین این خاصیت متضاد خاصیت الكترونگاتيویته می باشد. این خاصیت از ویژگی های فلزات محسوب می شود، و تمایل به تشکیل کاتیون را نشان می دهد. هرچه خصوصیات فلزی یک عنصر بیشتر باشد، الکتروپوزیتیوتر است.

فلزات گروه اول (فلزات قلیایی ) تنها یک الکترون در لایه ظرفیت خود دارند، این الکترون از هسته فاصله داشته و جاذبه کمی از هسته را احساس می کند، پس به راحتی جدا می شود. بنابراین الکتروپوزیتیوترین عناصر، فلزات قلیایی می باشند. در واقع این فلزات انرژی یونش پایینی دارند.

روند تغییرات الکتروپوزیتیویته در جدول تناوبی کاملا برعکس روند تغییرات الکتروپوزیتیوی می باشد. در حقیقت الکتروپوزیتیویته در امتداد یک دوره از سمت چپ به راست کاهش یافته و در طول یک گروه با افزایش شعاع کووالانسی افزایش می یابد.

همانطور که الکترونگاتیوی به معنی تمایل برای نگه داشتن چگالی الکترونی است. به همان مقدار، الکترو پوزیتیویته، به معنی تمایل به واگذار کردن چگالی الکترونی است. بر این اساس، در مولکولی مثل هیدروفلوریک اسید، فلوئور اتم الکترونگاتیو و هیدروژن اتم الکتروپوزیتیو خواهد بود. میزان الکترونگاتیویته و یا الکترو پوزیتیویته، صرفاً در یک پیوند معنا پیدا می کند و بنابراین، یک اتم ممکن است که در یک مولکول الکترونگاتیو و در مولکول دیگر الکترو پوزیتیو در نظر گرفته شود.