یک تیم تحقیقاتی بین‌المللی به سرپرستی محققی از دانشگاه وین برای اولین بار مستقیماً بادهای ستاره‌ای از سه ستاره مشابه خورشید را با ثبت گسیل پرتو ایکس از اخترکره‌های آنها شناسایی کرده و محدودیت‌هایی را بر نرخ از دست دادن جرم ستاره‌ها اعمال کردند.
مشابه‌های ستاره‌ای هلیوسفر که منظومه شمسی ما را احاطه کرده‌اند، حباب‌های پلاسمایی بسیار داغی هستند که توسط بادهای ستاره‌ای به محیط بین‌ستاره‌ای، فضایی پر از گاز و غبار، منفجر می‌شوند. مطالعه بادهای ستاره‌ای ستارگان کم جرم مشابه خورشید به ما امکان می‌دهد تا تکامل ستاره‌ای و سیاره‌ای و در نهایت تاریخ و آینده ستاره و منظومه شمسی خود را درک کنیم. بادهای ستاره‌ای فرآیندهای زیادی را هدایت می‌کنند که اتمسفر سیاره‌ای را به فضا تبخیر می‌کنند و بنابراین منجر به از دست دادن جرم جو می‌شوند.
اگرچه نرخ فرار سیارات در طول یک ساعت یا حتی یک سال بسیار اندک است، اما آنها در دوره های طولانی زمین شناسی عمل می کنند. تلفات انباشته می شوند و می توانند یک عامل تعیین کننده برای تکامل سیاره ای به یک جهان قابل سکونت یا یک سنگ بدون هوا باشند. با وجود اهمیت آنها برای تکامل ستارگان و سیارات، مهار بادهای ستارگان مشابه خورشید بسیار دشوار است. آنها عمدتاً از پروتون ها و الکترون ها تشکیل شده اند و همچنین حاوی مقدار کمی یون های سنگین تر (مانند اکسیژن، کربن) هستند. این یون‌ها هستند که با گرفتن الکترون‌ها از خنثی‌های محیط بین ستاره‌ای اطراف ستاره، پرتوهای ایکس ساطع می‌کنند.
یک تیم تحقیقاتی بین المللی به سرپرستی کریستینا کیسلیاکوا، دانشمند ارشد گروه اخترفیزیک دانشگاه وین، برای اولین بار تابش اشعه ایکس از اخترکره ها را در اطراف سه ستاره خورشید مانند، به نام ستاره های دنباله اصلی که ستاره ها در اوج زندگی خود هستند، و بنابراین برای اولین بار به طور مستقیم چنین بادهایی را ثبت کرده است و به آنها اجازه می دهد تا از طریق بادهای ستاره ای خود محدودیت هایی را بر نرخ از دست دادن جرم ستاره ها اعمال کنند.
این نتایج، بر اساس مشاهدات با تلسکوپ فضایی XMMNewton، در حال حاضر در Nature Astronomy منتشر شده است . محققان اثر انگشت طیفی (به اصطلاح خطوط طیفی) یون های اکسیژن را با XMM-Newton مشاهده کردند و توانستند کمیت اکسیژن و در نهایت جرم کل باد ستاره ای ساطع شده از ستاره ها را تعیین کنند. برای سه ستاره با ستاره‌کره‌های کشف‌شده به نام‌های 70 Ophiuchi، epsilon Eridani و 61 Cygni، محققان نرخ از دست دادن جرم آنها را به ترتیب 11.1±66.5، 4.4±15.6 و 9.6±4.1 برابر نرخ از دست دادن جرم خورشیدی تخمین زدند. این بدان معنی است که بادهای این ستارگان بسیار قوی تر از بادهای خورشیدی هستند، که ممکن است با فعالیت مغناطیسی قوی تر این ستارگان توضیح داده شود.
کریستینا کیسلیاکوا، نویسنده اصلی این مطالعه، توضیح می‌دهد: «در منظومه شمسی، انتشار تبادل بار باد خورشیدی از سیارات، دنباله‌دارها و هلیوسفر مشاهده شده است و یک آزمایشگاه طبیعی برای مطالعه ترکیب باد خورشیدی فراهم می‌کند.» “مشاهده این گسیل از ستارگان دور به دلیل ضعیف بودن سیگنال بسیار دشوارتر است. علاوه بر این، فاصله تا ستاره ها جدا کردن سیگنال منتشر شده توسط اخترکره از گسیل واقعی پرتو ایکس را بسیار دشوار می کند. خود ستاره، که بخشی از آن به دلیل تأثیرات ابزاری بر روی میدان دید تلسکوپ “گسترش” یافته است، ما الگوریتم جدیدی را برای جدا کردن ستاره و سهم اختر کره در انتشار و شناسایی سیگنال های تبادل بار ناشی از ستاره ایجاد کرده ایم. یون‌های اکسیژن باد و محیط بین‌ستاره‌ای خنثی سه ستاره دنباله اصلی این اولین باری است که تابش تبادل بار پرتو ایکس از اخترکره‌های چنین ستارگانی شناسایی شده است باد مدل‌سازی می‌کند و شواهد محدود رصدی ما را برای بادهای ستارگان شبیه خورشید گسترش می‌دهد.”
نویسنده همکار مانوئل گودل، همچنین از دانشگاه وین، می‌افزاید: «در طول سه دهه تلاش‌های جهانی برای اثبات وجود باد در اطراف ستاره‌های خورشید مانند و اندازه‌گیری قدرت آنها صورت گرفته است، اما تاکنون تنها شواهد غیرمستقیم بر اساس اثرات ثانویه آنها بر روی ستاره یا محیط آن اشاره به وجود چنین بادهایی داشت نتایج مبتنی بر راه را برای یافتن و حتی تصویربرداری مستقیم از این بادها و مطالعه برهمکنش آنها با سیارات اطراف هموار می کند.”
.Materials provided by University of Vienna. Note: Content may be edited for style and length
